Linki sponsorowane


Masaż powłok brzusznych - pozycja na plecach, ręce wzdłuż ciała, nogi ustawione w zgięciu w stawach kolanowych i biodrowych pod które układamy wałek. Stajemy po prawej stronie masowanego. Masaż prowadzimy w prawą stronę. wg. wskaz. zegara.

Techniki. głaskanie, rozcieranie, ugniatanie, oklepywanie, wibracje.

Głaskanie - technika mająca na celu obniżenie napięcia poprzez odpowiedni nacisk opuszkami palców na powierzchnie skóry i wykonywanie naprzemiennych posuwistych ruchów po tkance masowanej. Możemy wykonywać stroną dłoniową , grzbietową reki lub opuszkami palców. Dłoń może być ułożona prostopadle do masowanych mięsni lub poprzecznie, palce mogą być złączone lub rozstawione. Istotą jest by podczas głaskania cała powierzchniowa dłoni przylegała do powierzchni masowanej, wywierając równomierny nacisk. Kierunek wykonywania ruchów zgodny z anatomicznym przebiegiem mięśni i naczyń. Dzielimy na: głaskanie powierzchowne, głębokie, płaskie obejmujące

1 Powierzchowne - w fazie wstępnej przy dominacji objawów bólowych oraz tam gdzie wskazany jest łagodny i uspakajający bodziec, wykonujemy powoli w rytmie 24-25/min. Powoduje: uspokojenie układu nerwowego, obniża pobudliwość emocjonalną i tonizuje napięcie. Dzięki temu powoduje rozluźnienie i poprawę funkcji naczyń skórnych, przetransportowanie materiałów odżywczych skórnej i podskórnej tk łącznej.

2 Głębokie - przyspiesza krążenie krwi i chłonki (zmniejsza zastoje i obrzęki). Pod jego wpływem jest wchłanianie płynów z podskórnej tk łącznej. Wykonujemy rytmicznie energicznie wpływając na pobudzająco na OUN przyśpieszając krążenie, przekrwienie mięsni pobudzając gruczoły potowe i łojowe w skórze. U pacjentów z niedowładami porażeniami głaskanie lekkie obniża pobudliwość kom. rdzenia kręgowego, a na klp. zwalnia ruchy oddechowe.

Głaskanie oczyszcza skórę ze zrogowaciałych łusek naskórka, poprawia oddychanie skórne. Masaż zaczynamy, kończymy i przeplatamy każdą technikę głaskaniem.

Rozcieranie - technika po głaskaniu mająca na celu przesuwanie głębszych warstw ruchami kolisto-posuwistymi tk. masowanej. Powoduje to utworzenie się fałdów w którym występuję rozcieranie i rozciąganie tkanki. Rozróżniamy powierzchowne i głębokie stosuje się w okolicach stawów, patologicznych zmianach tk. około wstawowych leczeniu przykurczy, bliznowatych deformacji skórnych, zrostów pourazowych. Tempo wolne, krótkotrwałe na jednym i tym samym odcinku od 60-100 ruchów/min. Podczas rozcierania pojawia się uczucie ciepła. Temp. tk. może wzrosnąć nawet o 5st.

Ugniatanie - technika w której masażysta swoimi rękami unosi, uciska i wyciska tk masowaną. Wykonujemy na dużych grupach mięśniowych. W tempie 40-50 ruchów min. i pod jego wpływem powstają podrażnienia proprioreceptywna, co powoduje że w OUN powstają procesy pobudzające. Dzięki tej technice osiągamy regeneracje funkcjonalnej niewydolności mięśnia i stymulacje procesu wymiany tlenu i CO2. Odmianami ugniatania są: wałkowanie, zruszanie i zwijanie. Istotne jest aby ręce objęły dokładnie część tkanki masowanej i dzięki temu odciągnęły bezboleśnie i ucisnęły odpowiednie tkanki, ręce muszą płynnie przesuwać się po masowanym mięśniu. Nie wolno powodować ześlizgnięcia się reki, nierównomiernego prowadzenia i szarpania. Wałkowanie wykonujemy na kończynach głównie na mm osłabionych po urazach i stanach patologicznych naczyń obwodowych. Zawijanie wykonuje się przy masażu przedniej ściany brzucha gdy mm są osłabione i zwiotczałe. Zruszanie w okolicach gdzie trudno nam uchwycić mm, głównie na plecach w okolicach przykręgosłupowych.

Oklepywanie - polega na uderzaniu rękoma w tkanki masowane. Jest silnym bodźcem mechanicznym. Wykonuje się najczęściej dłoniowa częścią paliczków lub opuszkami palców. Uderzenie powinno być sprężyste, krótki ale bezbolesne.

Dzielimy na: łyżeczkowe - dłoniowa częścią reki przy zgiętych palcach tworzący wraz z kciukami tzw. łyżeczki, powstaje poduszka powietrzna miedzy częścią dłoniowa masażysty a tk masowaną. Miotełkowanie -brzegami bocznymi rozstawionych palców 5-4-3-2 w czasie uderzenia ręka ustawiona pod katem 45st a palce kolejno uderzają o siebie i tkanki. Siekanie -miedzy brzegiem łokciowym a palcem uderzenia są zwarte lub lekko odwiedzone. Technika tak dostosowana, aby kontakt był jak najkrótszy z tkanka a siła uderzenia była równomiernie rozłożona. W tempie 250-300 uderzeń/ min. Dobór sposobu zależy od okolicy masowanej, grubości tkanki tłuszczowej, stanu fizjologicznego tkanki nerwowej. Wykonujemy wzdłuż przebiegu włókien mięśniowych i nerwów obwodowych. Słabe oklepywanie powoduje zwężenie naczyń krwionośnych, szybkie powoduje rozszerzenie naczyń, podwyższenie temp. tk wywołuje odruchowe skórze mm podwyższając napięcie mięśniowe. Nie stosuje sie przy wzmożonym napięciu i porażeniach spastycznych.

Wibracje - technika polegająca na przekazywaniu drgań mech. Poprawne i dokładne wykonanie wibracji wymaga dużego wysiłku ze strony masażysty. Dlatego stosuje się aparaty wibrujące. Rozróżniamy wibracje: stabilną - wykonywana wzdłuż przebiegu mm narządów i naczyń. Wywołując wibracje należy wywołać nacisk na tkanki, na początku lekki a potem silniejszy i znowu słabszy. Drgania mogą być przekazywane przez cała dłoń. Stabilną - na bolesne punkty w miejscach wyjścia nerwów obwodowych oraz miejsca złamania. Wykonujemy w czasie 5-15sek.Wibracja punktowa obniża pobudliwość nerwowa, działa przeciw bólowo, przyśpiesza tworzenie kostniny oraz zmniejsza powstawanie obrzęków.

[dodaj komentarz na forum]