Kręgosłup służy głównie jako narząd podporowy ciała oraz jako narząd ruchu i nie tylko. Kręgosłup ma kształt dwóch piramid połączonych z sobą  podstawami. Górna piramida znacznie dłuższa i wysmukła jest utworzona przez część przedkrzyżową kręgosłupa, którą tworzą kręgi: szyjne, piersiowe i lędźwiowe. Część dolna, stanowi kość krzyżowa i kość guziczna.

     Długość całego kręgosłupa dorosłego człowieka stanowi w przybliżeniu 40-45% długości ciała. Wielkość kręgów wzrasta stopniowo od kręgu szczytowego do piątego kręgu lędźwiowego. Największy wymiar poprzeczny osiąga kręgosłup na wysokości 2-3 segmentu kości krzyżowej, co spowodowane jest największym obciążeniem tego odcinka kręgosłupa.

    Kręgosłup dorosłego człowieka nie jest prostym słupem, przejawia bowiem wężowate wygięcia w odcinku szyjnym (lordoais cervicalis) i lędźwiowym (lordoais lumbalis), krzywizny te wypukłością skierowane są do przodu natomiast w części piersiowej (kyphosis thoracica) i krzyżowo-guzicznej (kyphosis sacralis) wypukłe są ku tyłowi.

      Kręgi z kolejnych odcinków różnią się budową, rozmiarami i kształtem, ale typowy kręg zbudowany jest z trzonu, który przejmuje większą część przeciążeń i przytwierdzonego do niego od strony grzbietowej łuku kręgowego Od tak zbudowanych kręgów odchodzą wyrostki, za pośrednictwem których kręgi łączą się z żebrami, mięśniami i sąsiednimi kręgami. Poszczególne trzony między sobą łączą krążki międzykręgowe. Krążki te składają się z pierścienia włóknistego, jądra miażdżystego i dwóch sąsiednich płytek. Tak zbudowane krążki międzykręgowe potocznie nazywane są dyskami.

     U człowieka w związku z jego pionową postawą, kręgosłup stanowi oś tułowia i dźwiga całą górną część ciała. Jego siła nośna wynosi około 350 kg. Najsłabszymi miejscami są zazwyczaj te okolice, w których część odznaczają się większą ruchomością przechodzi w odcinek mniej ruchomy (dolny odcinek szyjny, przejście kręgosłupa piersiowego w lędźwiowy i lędźwiowego w krzyżowy). Ruchomość poszczególnych kręgów w stosunku do siebie jest niewielka z uwagi na silny aparat więzadłowy, obecność wyrostków oraz połączeń trzonów kręgowych za pośrednictwem chrząstkozrostów. Pomimo tego, nieznaczne ruchy 24 kręgów wolnych (prawdziwych) sumując się dają dużą ruchomość całego kręgosłupa.

      Najmniej ruchomą jest część piersiowa kręgosłupa ze względu na swą budowę Największe możliwości ruchome posiada część szyjna dzięki małym wymiarom trzonów i znacznej wysokości krążków międzykręgowych. Również w części lędźwiowej ruchomość jest dość znaczna. Ruchy kręgosłupa są możliwe we wszystkich kierunkach. Całkowicie nieruchoma jest kość krzyżowa i guziczna.

     Kręgosłup to nie tylko narząd podporowy ciała oraz narząd ruchu ale służy również jako osłona rdzenia kręgowego. Ukryty w obszernym kanale kręgowym rdzeń jest dostatecznie chroniony przed wszelkiego rodzaju urazami, ponadto duża sprężystość kręgosłupa zabezpiecza, nie tylko rdzeń ale także i mózgowie przed szkodliwymi wstrząsami. Głównymi czynnikami amortyzującymi wstrząsy są krzywizny kręgosłupa oraz znaczna sprężystość krążków międzykręgowych.

Obwodowy układ nerwowy tworzą korzenie rdzeniowe i nerwy obwodowe. Układ ten zabezpiecza odbiór doznań czuciowych oraz przewodzi pobudzenia z ośrodków nerwowych (rdzeń, mózg) do narządów wykonawczych (mięśni, gruczołów dokrewnych). Nerwy obwodowe zbudowane są z włókien nerwowych ruchowych, czuciowych i autonomicznych. Włókna ruchowe i autonomiczne przewodzą pobudzenia do narządów wykonawczych (mięśni, gruczołów wydzielania wewnętrznego). Włókna czuciowe przewodzą pobudzenia do ośrodków nerwowych. 

    Objawy uszkodzenia korzeni rdzeniowych mogą być diagnozowane przez wykonanie zdjęć kręgosłupa RTG lub przez ocenę czuciowych potencjałów wywołanych z odpowiedniego dermatomu (obszaru skóry lub mięśni unerwionego przez określony korzeń rdzeniowy). (Patrz unerwienie segmentarne kręgosłupa) Uszkodzenie korzeni rdzeniowych najczęściej jest wywołane przez ucisk wypadającego jądra miażdżystego (tzw. dysku). Pełna ocena usytuowania wypadającego jądra miażdżystego jest możliwa przy pomocy badania tomokomputerowego (TK) lub rezonansu magnetycznego (MRI).