Linki sponsorowane


Historia masażu tajskiego Masaż tajski we wczesnym etapie swojego rozwoju, podlegał wpływom elementów kultury indyjskiej, takich jak Ajurweda, joga i buddyzm. Nie mniejsze znaczenie miała bliskość Chin, jak też wielkie migracje mieszkańców tego kraju do Tajlandii w różnych okresach jej historii, Szlak Jedwabny oraz handlowe drogi morskie. Uważa się zwykle, iż duch masażu tajskiego wywodzi się z Indii, a nie z Państwa Środka, nie zmienia to jednak w niczym istotnej roli, jaką odegrała również kultura chińska w jego kształtowaniu. Nie możemy zapominać o tym, że od czasów prehistorycznych między Indiami a Chinami istniała ciągła wymiana idei i wpływów, w związku, z czym odróżnienie elementów obu kultur w obszarze ich wspólnego, równoległego oddziaływania, jakim jest kultura Tajlandii, nie jest tak łatwe, jak mogłoby się wydawać. Intensywnej interakcji dwóch wielkich kultur Wschodu sprzyjało rozpowszechnianie się buddyzmu wzdłuż szlaków północnych i południowych., z istotnym udziałem Szlaku Jedwabnego. Masaż tajski zawdzięcza, więc swoją treść i formę nie tylko Indiom. Takie jego postrzeganie byłoby nadmiernym uproszczeniem. Na przestrzeni wieków wpływy obu wielkich tradycji współkształtowały tę unikalną formę bezpośredniej terapii. Badając tradycyjne opisy systemu energetycznego człowieka, występujące w źródłach chińskich, indyjskich i tajskich, znajdujemy wiele podobieństw. Jak już wspomniałam, zarówno w tradycji hinduskiej, jak i tajskiej pojawia się szacunkowa liczba 72 000 linii, czyli kanałów energetycznych. Oba systemy wyróżniają w tym zbiorze kanały główne. W modelu hinduskiej Ajurwedy jest ich czternaście i są określane słowem nadi. W tradycyjnym systemie medycyny chińskiej mamy również czternaście głównych meridian -dwanaście dróg kardynalnych, rozmieszczonych symetrycznie parami i łączących się w palcach dłoni i stóp, oraz dwie drogi szczególne usytuowane w środkowej części ciała. W Tajlandii niektóre źródła wyróżniają tylko dziesięć głównych sen, a inne potwierdzają istnienie czternastu-jak w Indiach i Chinach. Zarówno w systemie tajskim, jak i indyjskim istotne są wrota kanałów, czyli punkty ich otwarcia. Wybitny badacz Ajurwedy, David Frawley, pisze: ,,Najlepszym sposobem leczenia nadi jest zwrócenie uwagi na ich wyloty, są to bowiem miejsca, w których dokonuje się pobieranie i transmisja energii". Badania potwierdzają istnienie dokładnych i bezbłędnych korespondencji między tajskimi punktami uścisków terapeutycznych i odpowiednimi punktami chińskiej akupunktury. Interesujące jest to, że wszystkie chińskie punkty akupunktury odpowiadające punktom tajskim, z wyjątkiem jednego, położone są na meridianach mających punkty odniesienia na tułowiu i głowie. Są to meridiany: żołądka, śledziony, pęcherza moczowego, nerek, pęcherza żółciowego i wątroby oraz meridiany, zwane naczyniem zarządzającym i naczyniem poczęcia. Pozostałe meridiany-serca, jelita cienkiego, płuc, jelita grubego, osierdzia i tzw. potrójnego ogrzewacza-mające swoje punkty refleksyjne na tułowiu, ramionach i głowie, nie mają odpowiedników. Warto zauważyć, że chińskie meridiany zlokalizowane w kończynach górnych nie mają żadnych korespondencji w tajskich sen. Wydaje się mieć to związek ze szczególnym naciskiem na pracę z nogami w masażu tajskim. Być może Tajowie, włączając elementy medycyny chińskiej do swego systemu, nie brali pod uwagę kanałów ramiennych, które wydawały im się mniej ważne. A może ich kreacją jest sen kalatari dochodzacy do wszystkich palców dłoni i stóp jako meridiana ,,złożona", odpowiadający w systemie chińskim wzajemnemu połączeniu dwunastu głównych meridian poprzez palce dłoni i stóp? Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia, dlaczego w systemie tajskim brakuje punktów na kończynach górnych oraz lepszego zrozumienia koncentracji tajskich terapeutów na nogach pacjenta. Wracając do kwestii wzajemnego przenikania tradycji medycznych Indii i Chin, widzimy, że owe dwa systemy,, wykazują pokrewieństwo języka, podejścia i metodologii, ze szczególnym podkreśleniem roli subtelnej energii życiowej, komponentów materii (zwanych tradycyjnie " żywiołami " oraz ogólnych, wzajemnie przenikających się i równoważących tendencji w przyrodzie (określanych sanskryckim słowem guna) . W obu systemach mówi się o nierównowadze trzech czynników określanych symbolicznie jako "wiatr ", "ogień" i "flegma" i stosuje podobne metody ich równoważenia. Oba systemy klasyfikują pożywienie i zioła według smaków, żywiołów ( w wielu polskich przekładach nazywanych także "elementami" oraz energii "ogrzewających" i "chłodzących". Medycynę chińską kojarzy się zwykle z akupunkturą, jest to jednak przede wszystkim rozbudowany system ziołolecznictwa. Z drugiej strony Ajurweda, której na ogół z akupunkturą nie kojarzymy, obejmuje system oddziaływania na specjalne punkty, zwane marma, rozmieszczone wzdłuż kanałów energetycznych nadi. Znamienny jest też fakt, iż jedna z czterech Wed (najstarszych świętych ksiąg hinduizmu) nazywana jest Suchi Veda, co dosłownie może oznaczać ,,sztukę przekuwania igłą". Wszystko to świadczy o ogromnej wspólnocie i wzajemnym przenikaniu się wielkich kultur Wschodu. Teoria pięciu żywiołów jest uderzającym przykładem ilustrujacym związki oraz różnice między filozofiami uzdrowicielskimi Tajlandii, Chin i Indii, jak również indyjski rodowód tradycyjnego systemu medycznego Tajów. Tradycyjne systemy medyczne Chin i Indii bazują na koncepcji pięciu żywiołów, czyli faz materii. W Chinach są one symbolicznie opisywane słowami ,,ziemia", ,,woda", ,,ogień", ,,drewno" i ,,metal", w Indiach słowami ,,ziemia", ,,woda", ,,ogień", ,,powietrze" i ,,eter". W źródłach tajlandzkich mamy tylko cztery-,,ziemię", ,,wodę", ,,ogień" i ,,powietrze". Jakkolwiek pierwsze trzy symbole są wspólne dla Chin i Indii, to jednak ,,powietrze" występuje tylko w systemie, co wskazywałoby na jego pierwotny charakter w stosunku do dwóch pozostałych. Warto wreszcie zwrócić uwagę na określenie masażu w języku tajskim. Brzmi ono nuad boran, co znaczy dosłownie ,,starożytny masaż". Czyżby to oznaczało, że sztuka ta wywodzi się z kultur starożytności? A może jest aluzją do starożytnych praktyk uprawianych w Tajlandii jeszcze przed nadejściem buddyzmu?

W XIII wieku szereg księstw tajlandzkich połączono w jedno Cesarstwo Sukhothai (1238-1378), które Tajowie uważają za swoje pierwsze królestwo narodowe. Państwo Sukhothai zostało następnie podbite przez władców Ayuthaya, którzy rządzili nim od roku 1350 do1767. Tajską medycynę skodyfikowano w wiekach XV i XVI, a wszelkie ważne informacje zgromadzono w narodowych archiwach stolicy królestwa. W połowie XVI wieku doszło do najazdu Birmańczyków, którzy zawładnęli tajskim państwem, pod koniec tego stulecia Tajowie odzyskali jednak polityczną kontrolę nad swoim krajem. Niestety w roku 1765 Birma ponownie zaatakowała Tajlandię i ,,...stolica poddała się dopiero po dwóch latach walk. Wkraczający do niej najeźdźcy zniszczyli wszystko, co było dla Tajów świętością, nie wyłączając cennych manuskryptów, świątyń i religijnych posagów". Z ery Ayuthayów ostały się tylko dwa teksty: Farmakopea Króla Naraia oraz Księga Chorób. Siedem miesięcy po upadku stolicy żołnierze tajscy pod dowództwem młodego generała Phaya Taksina usunęli Birmańczyków z kraju. Generał Taksin rządził w latach 1767-1772. Po jego śmierci władzę objął generał Chao Phraya Chakri- znany też jako Król Rama I, założyciel dynastii Chakri. Od tamtej pory Tajlandia nie poddała się nikomu, a dynastia nieprzerwanie rządzi nią do dziś. Panującym obecnie władcą Królestwa Tajlandii jest Rama IX. Rolę szczególnie ważną w zachowaniu kultury Tajów odegrał król Rama III, którego panowanie przypadało na lata 1824-1851. Z jego inicjatywy poszukiwano w całej Tajlandii wszelkich informacji dotyczących życia religijnego, historii, sztuk pięknych i medycyny. Gromadzono cenne zabytki i pilnie je studiowano. W trosce o dobro przyszłych pokoleń Rama III polecił wyryć to, co najważniejsze i najbardziej wartościowe, na murach Wat Phra Chetuphon. Tak powstała unikalna w skali światowej encyklopedia, którą każdy może dziś oglądać i studiować. Wat Phra Chetuphon , znana również jako Wat Pho, jest jedną z głównych królewskich świątyń w Bangkoku. To także najstarsza świątynia w stolicy Tajlandii, słynąca z posągu Buddy przedstawionego w pozycji półleżącej.

Król Rama III wybrał Wat Pho nie tylko, dlatego, że była świątynią królewską, lecz także z powodu jej funkcji najstarszego ośrodka edukacji publicznej w Tajlandii. Tajskie świątynie, zwane wat, były i są do dzisiaj ośrodkami życia społecznego. Pełnią funkcje edukacyjne, organizują spotkania społecznych lokalności, patronują ważnym wydarzeniom społecznym, oferują zakwaterowanie, przechowują zapasy oraz pełnią rolę ośrodków zdrowia, w których mnisi praktykują tradycyjną medycynę. Zgodnie z tą tradycją Wat Pho jest ogólnonarodowym centrum badawczym, terapeutycznym i dydaktycznym masażu tajskiego. Inskrypcje i ryty z Wat Pho stanowią bezcenną pomoc dla współczesnych terapeutów zajmujących się masażem. Na sześćdziesięciu kamiennych tablicach przedstawiających ludzkie ciało-trzydziestu od przodu i tyluż od tyłu-utrwalono ważne informacje. Schematy te pokazują rozmieszczenie punktów terapeutycznych i kanałów energetycznych zwanych sen. Obok nich znajdują się objaśnienia. Masaż tajski dynamicznie się dziś rozwija, ponieważ coraz więcej osób doświadcza korzyści płynących z tradycyjnej medycyny, Ministerstwo Zdrowia i Edukacji, działając z inicjatywy Rządu Tajlandii, wdrożyło niedawno program działań, którego celem jest ożywienie i przekazanie potomności uprawianych w kraju tradycyjnych sztuk uzdrowicielskich. Wzrastająca popularność masażu tajskiego powoduje, że jest on przedmiotem praktyk i szkoleń w wielu innych krajach; między innymi wraca także do Indii, z których się przecież wywodzi.
Pierwsze udokumentowane wzmianki dotyczące masażu tajskiego datują się na 1661 r, w relacjach Simona de Loubere, francuskiego urzędnika przy dworze królewskim w Ayutthia.
W roku 1836, za panowania Ramy III, królewskim dekretem, cała satrożytna wiedza o sztuce medycznej została zgromadzona w świątyni Wat Po w Bangkoku, gdzie został utworzony parauniwersytet, nauczający medycyny, farmacji oraz leczniczego masażu. Tam też w roku 1906 podczas panowania Ramy V, zebrana wiedza, została prztłumaczona na współczesny język tajski i uznana jako oficjalna Medycyna Królewska. Zawierała ona wszystkie procedury masażu, nazwane Tum ra nuad Chabub Luang (Terapia Rąk). W maju 1962 r. Moh ponl Tomyanim – pierwszy menadżer Centrum Medycznego i Szkoły Masażu w świątyni Wat Po, zorganizował pierwszą otwartą szkołę masażu tajskiego. Filozofia masażu tajskiego Masaż tajski będąc pod wpływem tradycyjnych systemów medycznych Indii i Chin zawiera następujące aspekty : symbolikę aspektów męskiego i żeńskiego, grawitację oraz strukturę sen.

Ajurweda

Ajurweda jest holistyczną nauką medyczną, w której osobę ludzką traktuje się jako złożoną całość i bierze się pod uwagę wzajemne powiązania ciała, umysłu i ducha. Konsekwencją głębokiego zrozumienia tych powiązań jest nieizolowanie czegokolwiek w ustroju pacjenta.
Praktyka ajurwedyjska korzysta z rozległego dorobku innych dziedzin, takich jak: wiedza medyczna, filozofia, religia, astrologia, psychologia, sztuka medytacji i astronomia. Dąży się w niej do eliminacji nierównowagi poprzez ziołolecznictwo, masaż, marmapunkturę (presopunkturę), asany i ćwiczenia oddechowe (pranayama) oraz dietę. Wszystkie leki stosowane w Ajurwedzie składają się z substancji naturalnych-głównie ziół- na ogół nie wywołujących efektów szkodliwych przy prawidłowym stosowaniu. Ajurweda opiera się na mocnych zasadach moralnych, których przestrzeganie traktowane jest jako źródło pozytywnych zmian umysłowych sprzyjających zdrowiu. Zasady podstawowe obejmują powstrzymywanie się od:
• zabijania
• kradzieży
• kłamstwa
• nieprawidłowych zachowań seksualnych
• spożywania alkoholu
W Ajurwedzie mamy też pięć żywiołów, czyli składowych materii- ,,eter", ,,powietrze", ,,ogień", ,,wodę" i ,,ziemię". Materia ciała ludzkiego, jak każda inna materia, podtrzymywana jest przez tych pięć ,,składników". Różne ich połączenia tworzą trzy tzw.dośa-vata, pitta i kapha. Każdy z tych trzech aspektów jest połączeniem dwóch żywiołów. Vata to połączenie ,,eteru"(akaśa) i powietrza (vayu), pitta to połączenie ,,ognia" (vahni) i wody (apas), a kapha to połączenie ,,wody" (apas) i ,,ziemi" (prthivi).
W każdym z nas dominuje dośa jednego z trzech rodzajów , w związku z czym vata, pitta i kapha to również trzy typy ludzi. David Frawley wyjaśnia: ,,Poglądy joginów w kwestiach anatomii, fizjologii i psychologii były pierwotnie formułowane z użyciem tych terminów (... a zrozumienie ajurwedyjskich typów konstytucjonalnych pomaga w przystosowaniu praktyk jogi do indywidualnych predyspozycji. Asany, ćwiczenia oddechowe i praktyki medytacyjne odpowiednie dla jednej dośa mogą być zupełnie bezużyteczne dla innej".
Niektórzy współcześni terapeuci uprawiający masaż tajski, wywodzący się spoza Tajlandii, dostosowują swoje działania do konstytucji pacjenta pojmowanej w duchu Ajurwedy. Takie podejście jest, ich zdaniem, logicznym rozszerzeniem tego systemu, historycznie powiązanego z tradycjami medycznymi i religijnymi Indii oraz z Ajurwedą. Jakkolwiek rozszerzenie takie jest możliwe, to jednak diagnostyka trzech dośa nie jest obecnie brana pod uwagę przez tradycyjnych terapeutów tajlandzkich, w związku z czym temat nie będzie dalej rozwijany.

Tradycyjna medycyna chińska

Tradycyjna medycyna chińska- podobnie jak Ajurweda-jest holistyczną nauką medyczną traktującą ustrój człowieka jako złożoną całość. W celach leczniczych stosuje się zioła, akupunkturę oraz terapie manualne (tuina). Podstawowym kanonem tej nauki jest powiązanie wszystkiego ze wszystkim. Aby więc cieszyć się dobrym zdrowiem, trzeba żyć w harmonii z naturą. Pełnia i jedność są punktem wyjścia chińskiej sztuki uzdrawiania.
Medycyna chińska opiera się na trzech koncepcjach-yin i yang, energii chi i pięciu żywiołów. Yin i yang to przeciwstawne a jednocześnie uzupełniające się wzajemnie aspekty rzeczywistości. W yin zawarte jest nasienie yang, a w yang nasienie yin. Zgodnie z tradycyjną symboliką yang jest aspektem męskim, a yin aspektem żeńskim. W całym wszechświecie nie ma niczego, co byłoby reprezentacją czystego yin lub czystego yang, we wszystkim manifestuje się bowiem współistnienie obydwu aspektów. Na przykład: Księżyc, jako odwieczny symbol sfery duchowej ma aspekt yin w zestawieniu ze Słońcem symbolizującym doczesność, czyli yang, lecz jako ciało niebieskie reprezentuje aspekt yang, zwłaszcza w zestawieniu z otaczającym go kosmosem, który jako jednolita całość należy do yin. Wszelkie formy życia podtrzymuje harmonijne współdziałanie yin i yang. Tradycyjna medycyna chińska dąży więc do przywracania równowagi między tymi podstawowymi siłami natury.
Ki-jak wcześniej wspomniałam- oznacza energię życiową. Funkcjonuje ona na różnych poziomach, można ją więc traktować jako ,,materialną" lub ,,niematerialną" w zależności od form, jakie przyjmuje. Chińska koncepcja chi wiąże się ściśle z yin i yang, jej źródłem jest bowiem wzajemne oddziaływanie tych aspektów. Jako taka jest więc fundamentalnym tworzywem wszechświata. Z terapeutycznego punktu widzenia istotna jest postać chi najbliższa materii ciała fizycznego, przepływająca w kanałach energetycznych.
Teoria pięciu żywiołów rozwinęła się w późniejszym okresie historii medycyny chińskiej i została zintegrowana z koncepcją yin i yang. Głosi ona, że żywioły współistnieją i współdziałają we wszystkich zjawiskach będących w istocie transformacjami energii ki. Pięć żywiołów, czyli składowych szeroko pojętej materii, symbolicznie określono słowami: ,,ziemia", ,,woda", ,,ogień", ,,drewno" i ,,metal". Każdy z nich wiąże się z każdym z pozostałych w cyklu kreacji lub cyklu sterującym. W tradycyjnej medycynie chińskiej dąży się do zrównoważenia pięciu żywiołów poprzez zrozumienie zależności między nimi. W obrębie ciała ludzkiego wyróżnia się dwanaście kanałów energetycznych tworzących pary oraz osiem kanałów pojedynczych. Nazywa się je zwykle meridianami i oddziałuje na nie akupunkturą, masażem lub ziołami. Według niektórych teorii rezultatem leczenia jest zwiększenie intensywności przepływu energii w kanałach, mającej wpływ na funkcjonowanie narządów.

Aspekty: męski i żeński

W tajskiej symbolice lewa połowa ciała ma charakter żeński, a prawa- męski, w związku z czym w tradycyjnych terapiach w pierwszej kolejności oddziałuje się na lewą stronę ciała kobiety i na prawą stronę ciała mężczyzny. Jeżeli np. pracujemy pojedynczo ze stopami, to u kobiet zaczynamy od stopy lewej, a u mężczyzn od prawej.
W Tajlandii nie mogłam znaleźć na ten temat dalszych informacji, zaczęłam szukać ich w przeszłości. Okazało się, że Ajurweda wyjaśnia tę kwestię i dzieli ciało ludzkie na ,,...współzależne i przeciwstawne zarazem połowy-lewą i prawą". Lewą połowę ciała, związaną z energią negatywną, symbolizuje pierwiastek żeński, a prawą- zwiazaną z energią pozytywną- pierwiastek męski. Z tekstów ajurwedyjskich wynika, że lewa strona ciała znajduje się pod kontrolą kanału energetycznego zwanego Ida nadi (lub: Śaśi nadi) połączonego z lewym nozdrzem, a prawa pod kontrolą Surya nadi (lub: Mihira nadi) połączonego z prawym nozdrzem. Kanał Surya nadi (,,słoneczny") znany jest także pod nazwą Pingala nadi.
Lewy kanał- Ida nadi (,,księżycowy") włada funkcjami prawej półkuli mózgu, związanymi z intuicją i wglądem. Kanał prawy- Pingala nadi- włada lewą półkulą, której funkcje wiąże się z myśleniem racjonalno-intelektualnym. Interesujące jest to, że w masażu tajskim są identyczne dwie symetryczne linie energetyczne, usytuowane w ciele po lewej i po prawej stronie osi centralnej oraz połączone z nosem. Ich nazwy są również bardzo podobne. Linia lewa nazywa się sen Ittha, a linia prawa sen Pingkala. Warto zwrócić uwagę na uderzające podobieństwo nazw - Ida i Ittha oraz Pingala i Pinghala. Jest to kolejna przesłanka ku temu, by wyjaśnienia aspektów męskiego i żeńskiego szukać w Ajurwedzie.

Siła ciążenia

Tajowie zwrócili uwagę na fakt, iż ciało podlega działaniu przyciągania ziemskiego. Dla zrównoważenia tego wpływu masaż tajski prowadzi się od dołu ku górze. W ten sposób wszystko, co w ciele opada, pobudzane jest do ruchu wznoszącego. Zgodnie z tą zasadą sesję masażu zaczynamy od stóp, a następnie przechodzimy do nóg i posuwamy się w górę ciała aż do głowy, którą zwykle zajmujemy się na końcu. Odwrócone pozycje ciała stosowane w masażu tajskim mają również przeciwdziałać skutkom siły ciążenia.
Rozpoczynanie zabiegu od kończyn dolnych sprzyja przemieszczaniu się energii ku wyższym partiom ciała. Kiedy uciskamy punkty refleksyjne na podeszwach stóp, energia płynąca do głowy musi każdorazowo pokonywać całą długość ciała. Zgodnie z tą zasadą uciskanie nóg dłońmi i kciukami wykonujemy od dołu ku górze. W idealnym przypadku po zakończeniu sesji masażu energia pacjenta będzie równomiernie rozłożona w jego ciele. Zatory energii w różnych częściach ciała uważa się za jedną z przyczyn chorób.
Przyciąganie ziemskie ma również związek z krwiobiegiem. Stopy znajdują się w najniższym położeniu, krew żylna wracająca do serca musi więc pokonywać opór ciążenia. Pozycje odwrócone ułatwiają jej ruch powrotny. Terapeuci rozpoczynający masaż tajski od górnych partii ciała - np. od barków- a nie od stóp, łamią najbardziej podstawową zasadę tej formy terapii. Wszystkie tradycyjne zabiegi wykonywane w Tajlandii rozpoczyna się od stóp pacjenta, a kończy na jego głowie.

Buddyzm

W Tajlandii buddyzm jest oficjalną religią państwową, wyznawaną przez ponad 95% ludności kraju. Większość Tajów praktykuje starszą z dwóch form tej religii, jaką jest buddyzm Theravada. Słowo Theravada oznacza dosłownie ,,doktrynę starszych", a buddyści tego obrządku uważają, że odpowiada on dokładniej pierwotnym naukom Buddy Gautamy. Wszyscy Tajowie płci męskiej powinni poświęcić jakąś część swego życia regule zakonnej. Większość młodych ludzi składa ślubowania zakonne na okres trzech miesięcy. Jeżeli chcą ten czas przedłużyć lub wrócić do życia kontemplacyjnego w późniejszym terminie, ich rodziny bardzo wysoko to cenią, wiedząc, że zdobywa się w ten sposób wielką osobistą zasługę.
Wczesnym rankiem można zobaczyć na ulicach młodych mnichów w pomarańczowych habitach z dużymi okrągłymi miseczkami żebraczymi. Mieszkańcy ofiarują im pożywienie i kwiaty. W całym kraju są świątynie (wat) i klasztory.
W Tajlandii można spotkać również mniszki, jest ich jednak znacznie mniej niż zakonników- mężczyzn-około 10 000 w porównaniu do 46 0000 mnichów płci męskiej. Wynika to z faktu, iż kobiet w tej roli nie darzy się tak wielkim szacunkiem, jak mężczyzn, składają one bowiem znacznie mniej ślubowań. Mniszki obowiązuje zwykle tylko osiem reguł życia zakonnego, podczas gdy mnisi mają ich aż 227, a w związku z czym cieszą się większym społecznym szacunkiem. Poza tym mniszki dość rzadko celebrują nabożeństwa dla osób świeckich, które w związku z tym czują się mniej zobowiązane do składania im ofiar.
Buddyzm Theravada zwraca uwagę na trzy zasadnicze aspekty ludzkiej egzystencji:

1. Dukkha (brak zadowolenia z życia doczesnego).
2. Anicca (nietrwałość wszelkich form życia).
3. Anatta (iluzoryczność rzeczywistości zmysłowej).

Ostatecznym celem jest koniec zachłanności. Wraz z osiągnięciem tego stanu dusza ludzka przestaje się odradzać w świecie materii, do którego nic jej już nie przyciąga, co jest równoznaczne z wyzwoleniem (nibbana, a w sanskrycie nirvana ). Duchową ideologię narodu Tajów wyraża prawo karmy rządzące skutkami przywiązania do rzeczy przemijających. Prawo to mieszkańcy Tajlandii podsumowują bardzo prosto- ,,dobro jest następstwem dobrych uczynków"; ,,zło jest następstwem złych czynów";
,,co posiejesz, to zbierzesz". Zjawisko reinkarnacji akceptowane jest jako oczywisty fakt przyrody. Tajowie poświęcają wiele czasu i uwagi życiu religijnemu. Składają ofiary w świątyniach i karmią mnichów w przekonaniu, iż gromadzą w ten sposób zasługi zapewniające im w przyszłości lepsze wcielenia, a w ostatecznej perspektywie zbawienie duszy, czyli nibbanę. Wartości takie jak dobroć, miłość bliźniego, współczucie i powstrzymywanie się od przemocy są bardzo głęboko zakorzenione w sercach tych ludzi.
Tradycyjna medycyna Tajów, której elementem jest opisywany tutaj masaż, w pełni odzwierciedla i wyraża swe buddyjskie podstawy. Następujące słowa Jego Świątobliwości Dalajlamy, odnoszące się do medycyny Tybetu, stosują się w równym stopniu także do medycyny tajskiej.

Medycyna Tybetu jest bardzo głęboko powiązana z buddyjską doktryną i praktyką (...) Ideałem lekarza jest połączenie rzetelnej wiedzy medycznej z głęboką mądrością i współczuciem.

Słowa Jego Świątobliwości w sposób doskonały charakteryzują ducha medycyny tajskiej, którą uważa się za idealną formę praktyki duchowej, ponieważ realizują się w niej cztery boskie stany umysłu:
1. Metta (dobra wola, szlachetna intencja płynąca z miłości).
2. Karuna (współczucie, pragnienie niesienia pomocy).
3. Mudita (radosne zadowolenie wobec szczęścia bliźnich).
4. Upekkha (bezstronność i spokój umysłu)

Oto dlaczego medycyna tajska zajmuje poczesne miejsce w działalności tajlandzkich świątyń.

Sen - ścieżka prawdy

W Tajlandii kanały energetyczne określa się słowem Sen ? w językach zachodnich nie mamy odpowiednich słów , które w pełni oddawały znaczenia tego pojęcia . Sytuację komplikuje dodatkowo fakt , iż sen ma wiele różnych znaczeń . Oto niektóre z nich :
- przewody
- kanały
- włókna
- włókienka ( np. nitki pyłkowe kwiatów )
- linie
- ścięgna
wydaje się , iż słowo "kanał " najlepiej oddaje istotę rzeczy , zawiera bowiem w sobie zarówno ideę łączenia miejsc lub obszarów , jak i koncepcję przewodzenia substancji , energii bądź doznań oraz ich transmitowania z jednego miejsca w drugie .
Tajowie przejęli od hinduskich joginów przekonanie o istnieniu 72 000 dających się wyodrębnić linii energetycznych , energetycznych których dziesięć uważa się za najważniejsze . Jednak punkty terapeutyczne rozmieszczone wzdłuż tych kanałów nie zostały ujednolicone w skali całego kraju . W masażu tajskim koncentruje się jednak w większym stopniu na liniach energetycznych niż na punktach, jak np. w akupunkturze. O masażu tajskim
Nuad Bo-Rarn - medycyna naturalna i tradycja Tajlandii mówi o kilku tysiącach linii Sen w Nuad Bo Rarn. Oddziaływanie Sen to coś więcej niż typowa akupresura czy joga.
Czym jest masaż tajski Nuad Bo-Rarn? Jest to starożytna metoda łącząca w sobie elementy Hatha Yoga, akupresury, refleksologii i medytacji. Dzięki temu niezwykłemu połączeniu, masaż w sposób holistyczny poprawia kondycję fizyczną, duchową i intelektualną. Rytmiczne naciskanie kluczowych puntów na ciele Sen odpowiedzialnych za blokadę energii:
• poprawia przemianę materii
• poprawia krążenie krwi i limfy
• uwalnia ciało z nagromadzonych toksyn
• wzmacnia system immunologiczny organizmu
• Elementy akupresury Nuat Thai pomagają w dolegliwosciach kobiecych jak:
• depresje, stres
• migreny
• menopauza
• dolegliwości okresu pociążowego
Masażysta masuje nie tylko dłońmi, ale przedramionami, stopami i nadgarstkami, układając ciało osoby masowanej w wybranych pozycjach Hatha Yoga. Masaż ten ma niebagatelne właściwości rehabilitacyjne. Dzięki przyjmowanym pozycjom, osoba poddawana zabiegowi koncentruje się na swojej fizyczności, uwalniając w ten sposób umysł i trenując ciało. Ta część masażu:
• wzmacnia mięśnie
• uelastycznia stawy
• uwalnia napięcie fizyczne i psychiczne ujędrnia i wyszczupla ciało, redukując cellulit, co poprawia wygląd skóry, która dzięki temu staje się jędrniejsza i bardziej świetlista.
Masaż tajski reprezentuje jedyny w swoim rodzaju styl terapii orientalnej opartej na zasadach współczucia. Jest jedną z czterech gałęzi tradycyjnej medycyny Tajów, na którą składają się ponadto zabiegi manipulacyjne (kręgarstwo), leczenie fizycznymi środkami zewnętrznymi (specyfiki przyjmowane doustnie, maści, okłady i inhalacje), dieta oraz praktyki duchowe i magiczne. Masaż tajski, będący formą cielesnej manipulacji, powinien być potraktowany łącznie z trzema pozostałymi formami tradycyjnej sztuki uzdrawiania, w celu uzyskania najbardziej wszechstronnych efektów leczniczych. W masażu, o którym mówimy, dokonuje się synteza wielu technik-naciskania ciałem, refleksologii, pracy z kanałami energetycznymi i z krwiobiegiem, rozciągania oraz jogi, w związku z czym praktykujący go terapeuci wykorzystują więcej elementów własnego ciała niż w jakimkolwiek innym stylu leczniczej manipulacji. Używają nie tylko dłoni i kciuków, lecz także stóp, łokci, przedramion i kolan. Osoba poddawana zabiegowi przyjmuje przy tym wiele różnych pozycji wywodzących się z pięciu zasadniczych postaw-leżenia tyłem, przodem i na boku oraz postaw odwróconej i siedzącej. Masaż odbywa się na macie rozłożonej na podłodze. Jeżeli ktoś twierdzi, że wykonuje masaż tajski i robi to na stole, najwyraźniej rozmija się z prawdą, ponieważ w ten sposób nie można wykonywać tych zabiegów prawidłowo. Masaż tajski musi odbywać się na macie leżącej na podłodze, z dostateczną ilością miejsca wokół niej, umożliwiającego terapeucie swobodne przenoszenie środka ciężkości własnego ciała w różne położenia wokół pacjenta i nad nim. Na marginesie warto dodać, że opisywana technika terapeutycznej pracy z ciałem nie ma nic wspólnego ze stereotypowym wizerunkiem medialnym ,,zabiegu" rozumianego jako pretekst do doświadczeń seksualnych w ,,gabinecie masażu". Wręcz przeciwnie- mamy tutaj do czynienia z leczniczym oddziaływaniem na ciało, zgodnym z szacowną starożytną tradycją. Wiele osób uważa, że masaż tajski pochodzi z Indii, skąd przywędrował do Tajlandii przed dwu i pół tysiącami lat. Jeśli istotnie tak jest, musiał on ulec pewnym modyfikacjom pod wpływem tradycji miejscowych oraz form masażu tajskiego. Inni twierdzą, że jego ojczyzną jest Tajlandia, co nie wyklucza oczywiście wpływów indyjskich i chińskich, a jeszcze inni upatrują jego źródeł w Chinach. Tak czy owak, w odległej przeszłości kontakty między różnymi rejonami Tajlandii były dość ograniczone, mało było bowiem dróg, a rozległe przestrzenie pokrywały góry, lasy i dżungle. Warunkami geograficznymi tłumaczy się więc istnienie różnych regionalnych stylów masażu tajskiego, kultywowanych w ramach różnych tradycji w rodzinach i świątyniach. Tradycje te przekazywano głównie w formie ustnej, ponieważ znajomość pisma należała do rzadkości. Z tego tez powodu nie upowszechniała się literatura tematu, mogąca sprzyjać ujednoliceniu stylów. Obecnie w warunkach łatwiejszej komunikacji między różnymi częściami kraju, owe regionalne różnice stopniowo zanikają. Istnieją nadal cztery regionalne style masażu tajskiego- północny, centralny, południowy i północno-wschodni. Pierwsze dwa z nich są nieco lepiej znane poza granicami Tajlandii. Styl północny, praktykowany przez Pichesta Boonthumme, jest bardzo dynamiczny. Występuje w nim więcej rozciągania niż w wersjach pozostałych. Na północy kraju główną szkołą tego masażu i ośrodkiem jego stosowania jest Szpital Starej Medycyny w Chiangmai. Jest to bardzo popularne miejsce, w którym w porze zimowej (optymalnej w tym rejonie) organizuje się kursy i szkolenia. Sale wykładowe wypełniają wówczas do ostatniego miejsca adepci sztuki masażu przybyli z różnych stron świata. Większość słuchaczy to przyjezdni z krajów Zachodu. Analogicznym ośrodkiem stylu centralnego jest świątynia Wat Pho w Bangkoku, w której nauki przyjmuje się indywidualnie. Na zakończenie kursu aspirant zaznajamiany jest z technikami masażu tajskiego.

Tajski Masaż z użyciem gorących ziół
- wykonywany jest za pomocą specjalnie przygotowanych stempli, które zawierają zioła i przyprawy. Można go porównać do masażu w saunie i do masażu z użyciem kamieni. Stemple podgrzewa się przez kilka minut w parniku, aby uwolnić zawarte w ziołach olejki eteryczne, a następnie masuje się nimi ciało. Początkowo, kiedy stemple są bardzo gorące wykonuje się krótkie dotknięcia w określonych miejscach na ciele, po których następuje krótkie przyciśnięcie. Potem w miarę stygnięcia stempli masaż staje się bardziej intensywny, co powoduje, że uwalniają się zawarte w ziołach substancje czynne i wchłaniają w rozgrzaną skórę. Dzięki użyciu temperatury masaż ziołowy poprawia krążenie i stymuluje gojenie się kontuzji, a również usuwa z organizmu toksyny. Ponieważ jest to masaż dość intensywny zarówno dla klienta jak i dla terapeuty oferujemy go w formacie 30 i 45 minut - ale poleca się po nim 15 - 30 minutowy wypoczynek.
Okłady ziołowe, które wspomagają lecznicze i pielęgnacyjne działanie masażu. Okłady
1. Cassumunar ginger (rodzaj imbiru):
wzmacnia naczynka krwionośne, zapobiagając ich pękaniu i powstawaniu sińców rozświetla skórę 2. Lemon grass:
wspomaga procesy trawienne, również w aromatoterapii przy mdłościach, polepsza apetyt 3. Kaffir:
udrażnia jelita, stymuluje cykl miesiączki, oczyszcza krew i eliminuje zbędne toksyny 4. Cinnamonum Camphora:
zmniejsza bóle żołądka, kolki, udrażnia jelita, znakomita dla kobiet w średnim i starszym wieku, kobiet po porodach, dla sportowców po kontuzjach lub przetrenowaniu Joga dla leniwych
Masaż Tajski zwany jest również Jogą dla Leniwych, ponieważ ułożenie ciała i rozciąganie odpowiada pozycjom w jodze - to zabieg suchy (bez oliwy) wykonywany przez cienkie luźne ubranie na materacu ułożonym na podłodze. Łączy on w sobie bardzo powolne i rytmiczne uciskanie mięśni w celu ich rozluźnienia, a następnie ich rozciąganie w celu zwiększenia zasięgu ruchów. Masażyści posługują się nie tylko palcami, ale również przedramionami, a nawet łokciami, stopami i kolanami. Jeśli jesteś w dobrej kondycji fizycznej terapeuta może po tobie dosłownie chodzić utrzymując równowagę trzymając się rozpiętej pod sufitem liny.
Masaż ten może być czasami bardzo bolesny (w zależności od rodzaju schorzenia) dlatego należy poinformować terapeutę o jakichkolwiek problemach zdrowotnych przed masażem, a w trakcie zabiegu mówić o swoim samopoczuciu.
Jeśli dostosujesz się do tych podstawowych zasad, to po masażu poczujesz się zrelaksowany fizycznie i psychicznie, pełen sił witalnych i równowagi duchowej. Tradycyjny masaż Tajski trwa do 2 godzin, ale na spróbowanie oferowane są również krótsze wersje, od 30 min do 90 min.

Tajski Masaż Stóp
wykonywany jest z użyciem specjalnej krótkiej, owalnej pałki. Jest to cały rytuał, który zaczyna się od nałożenia rozgrzewających balsamów, delikatnego rozluźnienia mięśni stóp i łydek, owinięcia ich w ciepłe ręczniki, a następnie masażu samych stóp.
Jest to zabieg dla odważnych, odczuwany ból powinien być w granicach twojej tolerancji i terapeuta oczekiwać będzie od Ciebie stałego potwierdzenia, że nadal czujesz się komfortowo. Masaż stóp oparty jest na zasadzie refleksologii, a więc jest intensywną stymulacją dla całego ciała, dlatego zabieg ten trwać może maksymalnie 30 minut. Dłuższy masaż może zbytnio pobudzić układ nerwowy i dostarczyć nieprzyjemnych sensacji. Masaż stóp można połączyć z Masażem Tajskim - zabiegi te dobrze się uzupełniają i dopasowują.

Masaż Indonezyjski Klient kładzie się na macie, okrywany jest ciepłymi ręcznikami i oblewany olejem z kokosów z dodatkiem aromatycznych esencji. W przypadku schorzeń mięśni miejscowo używa się balsamu tygrysiego. Masaż jest silny i szybki i jest wykonywany tylko całymi dłońmi i wpływa pozytywnie zarówno na mięśnie jak i na skórę. Ponieważ jest to bardzo dynamiczny i czasami bolesny masaż jego czas nie powinien przekraczać 60 minut.

Źródło: Brak

[dodaj komentarz na forum]